Geen categorie

Zomervakantie 2019 nadert zijn einde. Gisteren hebben we Lieke en Martin weer naar het vliegveld in Oslo gebracht. Het was niet de bedoeling dat we dit zelf zouden doen. Eigenlijk zouden ze met de trein van Karlstad naar Oslo. We waren mooi op tijd op het station van Karlstad, de trein ook. Alleen bleek Karlstad het eindpunt voor de machinist van dienst te zijn, en er was geen nieuwe! Bleek ziek te zijn. Na een half uur gewacht te hebben werd ons medegedeeld dat er vervangend vervoer per bus zou komen. Alleen dat zou voor Lieke en Martin hoogstwaarschijnlijk betekenen dat ze het vliegtuig niet zouden halen. Dus, de bagage uit de trein gehaald en met de auto naar Oslo Gardermoen.

Eergisteren zijn we nog even wezen kijken bij de sluizen van Bjurbäcken. We komen er haast elke zomer wel een keertje, maar elke keer is het er leuk toeven.

De afgelopen dagen stond Nederland in het teken van de hitte, met een zinderend nieuw warmterecord van boven de 40 graden. Ook bij ons wordt het steeds warmer, alhoewel gelukkig niet (zo) heet. Bij ons blijft het de komende dagen rond of iets boven de 30 graden. Heerlijk weer om het water op te gaan. Dat hebben we vandaag gedaan, bij Värmlandsgården in Hagfors. Sowieso is het al prachtig om op zo’n dag door het fantastische zonovergoten landschap te rijden, maar het varen op het meer daar maakte het helemaal af. Middenin het meer ligt een eiland, dat was ons eerste doel. Op dat eiland hadden de eigenaren, dezelfde als die van de camping waar we onze kano en kayak hadden gehuurd, een picknick plaats aangelegd. Ideaal ook voor een BBQ maar voor ons alleen water en zelf meegebracht brood.  Na een korte stop hebben we het meer verder kris kras overgevaren, van de ene oever naar de andere. Her en der zag je nog wat andere kano’s, maar dat deed geen enkele afbreuk aan het overweldigend gevoel van totale rust en ruimte. Een mooi dag, dat was het!

De klus van het seizoen was het vervangen van het hetwerk op de veranda. Het bestaande hek was inmiddels zo ver vergaan, dat het meer een spons was geworden. Je kon het water er bijna letterlijk uitknijpen. Gestimuleerd door het succes van vorig jaar met het nieuwe hekwerk op het balkon, leek me dit wel een passend vervolg. Dus, eerst opmeten en daarmee naar Beijer Bygg in Karlstad. Het was een hele lijst van plankjes en balken die eerst op maat moesten worden gezaagd. Daar konden ze bij Beijer prima voor zorgen. Uiteraard allemaal blank hout dus eerst in de olie en daarna in de witte verf. Zodoende hadden we op een gegeven moment een behoorlijke stapel mooi wit hout bij huis liggen. Toen begon het meest precaire onderdeel, het tot hekjes maken van de losse onderdelen. Passen, meten, bijzagen, gevolgd door nogmaals passen en meten. Daarna volgde het timmerwerk. Gelukkig lag (en ligt) in de schuur nog een enorme voorraad aan spijkers, dus kon ik mooi in een keer door. Al met al een arbeidsintensief werkje dat werd afgesloten met het plaatsen van de dekplanken. Het resultaat moet toch weer geruime tijd mee kunnen lijkt mij.

Ten noorden van Karlstad ligt het vliegveld van de stad. Daar vlak in de buurt ligt het dorpje Hynboholm, het vertrekpunt van een wandeling die we vandaag hebben gelopen. Ook dit is een wandeling uit het boekje Wandelen in Varmland. Toen Jan en Annet vorige maand hier waren, hebben ze deze wandeling ook gelopen. Van hun hoorden we enthousiaste verhalen. Dat bleek zonder meer terecht.

Het eerste deel van de wandeling volg je feitelijk de westelijke oever van het meer Södra Hyn. Aan de noordkant passeer je vervolgens erg mooi gelegen vakantiehuisjes (veel Noren!), met een prachtig uitzicht over het meer. Op zich is het tot dan toe al leuk wandelen, maar vanaf dit punt wordt het eigenlijk alleen maar mooier. Wat ik zelf bijzonder vond was dat je op een gegeven moment over het traject van een oude spoorlijn loopt. En niet zomaar eentje, de eerste publieke spoorlijn in Zweden, geopend in 1849.

Daarna kom je uit bij de machtige rivier de Klarälven, die vele honderden kilometers noordwaarts ontspringt en hier vlakbij het punt is waar hij uitmondt in het Vänern meer.  Eerst is de afstand tussen rivier en de drukke doorgaande weg 62, waarlangs het pad voert, nogal smal, maar gaandeweg wordt het steeds breder. Over het algemeen ligt het pad enkele tientallen meters hoger dan de rivier, zodat je er mooi over heen kunt kijken. Onderweg spotten we nog een eekhoorn, mooi vastgelegd door Martin.

Het laatste deel van de wandeling voert langs huizen en boerderijen en door akkers.  Zo passeerden we onder andere een boerderij waar je zelf je aardappelen kon rooien of je aardbeien kon plukken. Het was er een drukte van belang met (voornamelijk) Zweden die met emmertjes in de weer waren om de lekkerste aardbeien van het land te halen. Leuk om ook eens een keer zelf te doen. Na meerdere uren onderweg te zijn geweest, bereikten we dan toch onze auto. Moe maar voldaan zoals dat dan heet.

Gisteren stond in het teken van het ophalen van Lieke en Martin vanaf vliegveld Oslo Gardermoen. Ze blijven ruim een week bij ons. Alles liep volgens plan, we waren mooi op tijd op het vliegveld. En dat gold ook voor het vliegtuig vanaf Schiphol. Rond half 10 ’s avonds gingen we weer op weg naar huis. Toen was het nog licht, maar je weet ook dat de reis minimaal drie uren gaat duren, dus dat een groot deel in de schemering en in de duisternis zal gaan. En dan ga je toch denken aan al die borden langs de weg die waarschuwen voor overstekekende elanden. Die waarschuwing bleek niet voor niets te zijn toen we net de Noors-Zweedse grens bij Charlottenberg waren overgestoken. We zagen voor ons een auto stilstaan met knipperende autolampen. Dus ook maar vaart geminderd. En toen gebeurde dit.

De afgelopen dagen niet erg veel gedaan. Wat in de buurt gewandeld en uiteraard bezig geweest in de tuin. Toen we gisteravond nog even de weg naar beneden afliepen, zagen we rechts van ons de elandkoe en haar twee kalfjes die ook op onze wildcamera waren vastgelegd. Althans, dat vermoeden wij, want zoveel elanden met twee jonkies lopen er nu ook weer niet bij ons in de buurt.

Vandaag was een prima zomerdag. Mooi weer voor een wandeling uit de wandelgids Wandelen in Varmland.  Onze keuze viel op een wandeling in de buurt van Arvika, rondom de Storkasberget. Volgens de gids is de wandeling redelijk vlak, op een flinke klim aan het einde na. Dat laatste klopt als een bus. Toen wij van huis gingen was het nagenoeg onbewolkt. We hadden echter al wel gezien, op de Zweedse buienradar, dat in het westen van de provincie zich onweersactiviteit aan het ontwikkelen was. Toen wij in Arvika aan kwamen, was daar eerst nog niet zoveel van te merken.  Ons einddoel, en startpunt van de wandeling, was goed te vinden. Het pad dat ons naar boven leidde werd steeds steiler en vooral de laatste paar honderd meter moest nog wel wat gas extra worden gegeven.

De wandelroute was best goed aangegeven,  dus konden we prima van start. In het begin in de volle zon. Maar al gauw begon de lucht te betrekken. Toen dat wat serieuzere vormen begon aan te nemen waren we inmiddels zo ver gevorderd, dat het geen zin meer had om op onze schreden terug te keren. Het plezier aan het wandelen en aan de mooie route begon echter wel minder te worden toen het steeds wat dreigender begon te onweren. Van de wandeling rondom het Acksjon die we de vorige zomer ook met onweer hadden gewandeld, hadden we geleerd om continu te kijken waar we eventueel konden schuilen mocht dat nodig zijn. Uiteindelijk bleef het allemaal wat op afstand, maar het gevolg was wel dat we niet optimaal hebben kunnen genieten van en de wandeling en de omgeving.  Dat was jammer, dus moeten we het nog maar eens een keertje overdoen. Want het gebied rondom Arvika is werkelijk prachtig

Onze zomervakantie begon dit jaar op dinsdag 9 juli. Ook dit keer hadden we gekozen voor de overtocht van Travemunde naar Trelleborg met TT Line. Dat is een aangename bootreis met een vertrek om 10:00 uur ’s avonds (je kunt vanaf 8 uur/half 9 al aan boord!) en een aankomst de andere dag om half 8 uur ’s ochtends.

De reis naar Travemunde verliep boven verwachting; nauwelijks vertraging op de doorgaans drukke Duitse wegen met haar vele Baustellen. We waren dan ook al vroeg in de haven. Om precies te zijn stonden er twee auto’s voor ons te wachten totdat we aan boord konden. Punt was alleen dat we wel enige tijd moesten wachten, het bord boven de check in balie gaf aan dat de boarding zou starten om 20:30 uur.

Toen het eindelijk zover was gebeurde echter niets. De check in automaten bleven dood. Wel zagen we wat medewerkers van de TT Line in gele hesjes aankomen. Eerst bleef het wat onduidelijk wat ze ons te melden hadden, maar naar verloop van tijd werd duidelijk dat er brand was uitgebroken in een van de motoren van de ferry die ons naar de overkant zou brengen, de Peter Pan. Op de Find Ship app was mij al opgevallen dat er geen beweging meer in het schip zat, maar daar had ik verder niet veel achter gezocht. Nu bleek dan toch dat de Peter Pan uit de vaart genomen werd. Hoe nu verder?

Er werden ons twee opties geboden: of overboeking naar de afvaart met de Robin Hood om 02.30 uur in de nacht of overboeking naar een overtocht vanuit Rostock. Wij, en met onze vele anderen die in hetzelfde schuitje zaten, kozen voor de eerste optie. Dus, wachten, wachten en nog eens wachten. Maar goed, tegenslag verbroedert en dus maakten we veel nieuwe ‘vrienden’ in de uren die we moesten overbruggen naar de afvaart van de Robin Hood. Met Duitsers en Zweden natuurlijk, maar ook met Zwitsers en Nederlanders. Zo rond middernacht begint dan toch de vermoeidheid toe te slaan, dus probeer je in de auto een oogje dicht te doen. Tergend langzaam gaan de laatste uren voorbij, het wordt 2 uur, het wordt half 3; nog steeds stonden we in de rij te wachten. En als je dan om je heen keek, zag je allemaal andere auto’s en vrachtwagens die ook mee moesten, ging dat allemaal wel passen. Uitendelijk was het half 4 in de nacht van 9 op 10 juli dat we aan boord van de Robin Hood konden. Uitgeput zochten we onze prachtige hut op waar we direct als een blok in slaap vielen. Natuurlijk was de nacht kort want tegen een uur op 9 ben je toch weer wakker. Gelukkig had de TT Line ons bonnen meegegeven voor een gratis ontbijt dus dat lieten we ons uitgebreid en prima smaken. Volgens planning kwam de Robin Hood om 11 uur in Trelleborg aan waarna we met een vertraging van enkele uren onze reis naar Molkom konden voortzetten.

Aan het begin van de avond namen we op weg 63 de afslag naar Vasterrud; we waren bijna thuis. Iets later reden we de oprit op. Alles zag er prima uit. Zwager Jan had tijdens hun verblijf in ons huis in juni nog het gras gemaaid. Dus ook het gazon lag er mooi bij. Nogmaals bedankt Jan!

Alhoewel we begrijpelijkerwijs niet veel puf meer hadden, wilden we nog wel bij de wildcamera kijken. Tijdens onze afwezigheid had deze meerdere prachtige foto;s gemaakt waaronder deze.

Na de inspanningen een dag eerder, was het gisteren een dag van rust. Althans, relatieve rust. In deze tijd van het (voor)jaar groeit alles snel, dus ook het gras. Toen wij afgelopen zaterdag hier aankwamen was het mij nog niet zo opgevallen, maar een paar dagen later leek het mij toch wel zinvol om het gras te maaien. Niet dat het al te veel zin heeft, want als wij hier weer komen is het toch weer een grote jungle. Maar voor de korte termijn oogt het prima.

Vandaag waren we weer ‘hersteld’. De laatste dag hier, en dus een route vanuit huis: over de parkeerplaats richting de tennisbaan, daar weg 63 oversteken naar Blombacka, door Blombacka heen naar de oude weg naar Molkom. Aan die weg wordt niet veel onderhoud meer gepleegd, gelet op de slechte staat, maar lopen kun  je er altijd. Op een gegeven moment, als de huizen ophouden, staat er rechts in het weiland een electriciteitsverdeelstation. Langs dat station loopt een weg die we zijn opgegaan. Zodra die weg onder het spoor doorloopt, kom je op de oranje wandelroute die langs ons huis in de richting van Mangenbaden gaat. Dus, vanaf daar was het een kwestie van de paaltjes volgen. Erg leuk om te doen, omdat we dat gedeelte van de route nog nooit hadden gelopen.

Het kan maar niet op. Ook vandaag stonden we weer op met de zon vol aan de hemel. Uit het onvolprezen Wandelen in Värmland had Renee voor vandaag de wandeling door de bossen rond de Lårhöjden uitgekozen. Dat is een wandeling in de buurt van Storfors, in het oosten van de provincie. We besloten vroeg op pad te gaan want volgens het boekje was de lengte van de wandeling 11,9 kilometer en zouden we er 4 uur over doen. Dus koffie gezet, brood gesmeerd, voldoende vooraad aan water in flesjes gedaan en rijden maar. Via Filipstad waren we rond half 11 in Storfors. Daar konden we de auto parkeren in de buurt van de camping. Het was even zoeken maar nadat we een goede plek voor de auto hadden gevonden konden we op pad. Door wat verkeerde keuzes bleek de voorspelde afstand en tijd echter een onderschatting.

Al met al hebben we ruim 16,5 kilometer afgelegd, in iets meer dan 5 uur. Maar dat dan wel in een prachtige omgeving. Op een gegeven moment kwamen we bij een huisje, Storfors Skidor. Volgens een bordje aan de muur zaten we op 303 meter boven zeespiegel. Van daaruit hadden we een prachtig uitzicht over de onherbergzame omgeving. Ook dachten we nog sporen van een wolf aan te treffen in de vorm van uitwerpselen. We zijn geen experts op dit gebied maar volgens het sporenboekje dat we bij ons hadden leek het er wel heel veel op. Bovendien komen ook in dat gebied veel wolven voor.

Voorjaar 2019. We zijn afgelopen zaterdag aangekomen in ons huis. En weer is het prachtig weer, veel zon en rond de 20 C. Wat wil een mens meer. Gisteren hebben we wat rondgelummeld rondom het huis, maar vandaag is het tijd voor een wandeling in de buurt. Weliswaar een bekende route, maar eentje die nooit verveeld. Onderweg de eerste kraanvogel stelletjes gespot als ook een geroofd, en dus leeg, kraanvogel ei. Voor de rest eigenlijk niets bijzonders, maar volop genieten van de omgeving, de rust en de ruimte.